Sunshine Reggae

Stare chińskie przysłowie mówi: 中暑 (pol. "jeśli nie czujesz się stuprocentowo zdrowy, a na polu jest piekło, za cholerę nie wychodź na długie wybieganie... tym bardziej w południe").

Sport to zdrowie, mówili. Owszem, ale jeśli przestrzegamy kilku zdroworozsądkowych zasad, czego dziś udało mi się nie wykonać. Nie mogąc cierpliwie zaczekać aż wyzdrowieję, postanowiłem trochę się poruszać. To ruszyłem, tak o:

Ciężko było kurde. Piekło piekłem, ale osłabiony chorobą organizm źle zniósł truchtanie w takich warunkach. W zasadzie źle zniósłby truchtanie w każdych warunkach. Gdyby nie był osłabiony chorobą, i tak źle zniósłby truchtanie w takich warunkach :P

No dobra, ale nieco precyzyjniej. Nigdy przedtem (a w różnych warunkach i stanach biegałem) nie doświadczyłem takiej częstotliwości przechodzenia do marszu (a niekiedy i zatrzymywania się) jak dziś. W Turawie zrobiłem sobie dłuższą, bo aż kilkuminutową przerwę. Kupiłem puszkę coli i loda. Siadłem przed sklepem żeby dojść do siebie- do oczu momentalnie napłynęła sól (dżizas, szczypało) a do gardła spłynęło mi bardzo dużo czegoś, o czym nie chcecie czytać. Ale! Jak już wstałem i ruszyłem, poczułem się o niebo lepiej. Noga jakoś podawała i doczłapałem do Justyny, smażącej się nad jeziorem. Rozciąganko, schłodzenie nóg w wodzie, uzupełnienie płynów i gleba na ręcznik, z książką, w cieniu. Ale no jakoś tak nieswojo, coś nie gra, głowa pobolewa. Zebrałem się z ręcznika, chciałem się przejść w cieniu, ale daleko nie zaszedłem. Siadłem na murku kilka metrów dalej, po chwili już nań leżałem; zainteresowała się mną nawet policja :D Przez kilka minut wyglądało to rzeczywiście dość kiepsko. Widziałem jak przez mgłę, kręciło się w głowie, serce zaczęło walić bardzo szybko a mi było słabo i niedobrze. Niektórzy chyba mówią na to udar cieplny.

Także no, ku przestrodze. Teraz powoli dochodzę do siebie. Człowiek uczy się na błędach, największym było dziś wyjście na trening, choć można powiedzieć że najlepiej czułem się właśnie tuż po jego zakończeniu. Ale już kilkanaście minut później byłem niemal pewien, że skończę w karetce. No i jeszcze jeden "drobny" szczegół- zazwyczaj na długie treningi w wysokiej temperaturze zabieram tabletki HydroSalt i MagneUp. Dziś wyjątkowo nie zabrałem, po prostu. To było mega głupie z mojej strony. Na do widzenia zdjęcie soli, która się ze mnie wytrąciła przez te 2h (w tle plecak). Biegajcie z głową, proszę.

PS Cholerne gratulacje dla Ivo, Bartka, Kamila i Piotrka- Finiszerów UTMB, najbardziej prestiżowego górskiego ultra we wszechświecie. SZACUN PANOWIE!!! Ja na razie wciąż marzę ;)

Tatry, czyli trochę bardziej sky- niż -running

Jest takie stare, chińskie przysłowie- Koń bez Rydwanu może wszystko, zaś Rydwan bez Konia nie zajedzie nawet nad Morskie Oko.

Osiem lat temu, dziennikarze jednego z internetowych serwisów sportowych, w pełen humoru sposób relacjonowali Igrzyska Olimpijskie w Pekinie. Przecinali wówczas relację tekstową zdjęciami w przekonaniu, że "zdjęcie wyraża więcej niż tysiąc słów". Dziś zamiast słów, garść zdjęć z minionego weekendu. Treningi w Tatrach to jednak inna bajka, inny wymiar biegania. Niby też góry, ale jednak piękniejsze, bardziej wymagające, trudniejsze technicznie. Każdy krok może się okazać tym ostatnim, każdy strumień może być wybawieniem w obliczu odwodnienia (kiedy na Kasprowym chcą 6zł za 0,5l wody), a każdy idiota na szlaku... no cóż, pozostanie idiotą na szlaku. Nie mamy na to wpływu.

Zatem rzućcie okiem na kilka szybkich, nieprofesjonalnych strzałów z miejsc, w których działo się dobrze. A Bóg widział, że działo się dobrze, hej!

Także tego, niby spompowałem się tam konkretnie, a jednak już w pociągu powrotnym roznosiła mnie motywacja, a we łbie snuły się wizje MdS, UTMB i innych Spartathlonów. Fajnie jest mieć marzenia. Fajnie było wrócić w Tatry i przekonać się, że wybrało się dobrą ścieżkę. Może czasem ostro pod górę, może czasem ciężko i sił brak, ale gdzieś tam wysoko jest Szczyt, na który każdy może się wdrapać, jeśli tylko wystarczająco tego chce.