- PROLOG -
Kiedy 1.października 1994 roku, tłumy kaliszan świętowały pobicie rekordu Guinnessa w wyprodukowaniu największego na świecie loda na patyku (4 metry i grubo ponad 8 ton), mojej ulubionej kaliskiej siatkarki nie było jeszcze nawet w planach. Niespełna 28 lat później w Kaliszu nie czekał na mnie ani spektakularny lodzik, ani tym bardziej rozgrywająca reprezentacji Polski, ale czy to tak naprawdę ma jakiekolwiek znaczenie? Był Cel, była Droga, był też Kompan. I są Wspomnienia, których część próbuję odtworzyć poniżej.
W pewien wakacyjny, ciepły wieczór, przypadkowo spotkani na siłowni kumple, niejako zainspirowali mnie do robienia Rzeczy, opowiadając o swojej rowerowej wyprawie nad morze. Niedługo później, równie przypadkowo, Justyna wybrała Gdańsk jako cel naszego urlopu. Pomysł wrócił automatycznie, jako pierwsza myśl. Drugą było napisanie do Matiego. No bo kiedy toczysz z gościem niemal każdy trening biegowy i rowerowy, to przecież wiadomo, że chętnie przetestujesz wzajemną tolerancję trzydobowym pedałowaniem na Północ, co nie?
- PREPAREJSZYN -
W tak zwanym międzyczasie, pożyczamy od jednego z wyżej wspomnianych kolegów szosę, która okazuje się gravelem, licząc na to, że skoro dotarła do Gdańska raz, to dotrze i drugi. Ładujemy w serwisowanie obu rowerów jakiś tysiąc polskich nowych, rozczarowani niezamontowaniem w żadnym z nich ekspresu do kawy, po czym dmuchamy i chuchamy ile płuca dały, żeby ani nam, ani rowerom, nic się nie stało. Dmuchanie wychodzi średnio, bo Próba Generalna, czyli podróż na dożynki do Oławy, to festiwal spadania łańcucha i przeskakujących przerzutek w pożyczonym, świeżo odebranym z serwisu Tribanie. U mnie na szczęście nic nie spadało i nie przeskakiwało. Może dlatego, że mnie tam nie było.
Kupujemy sobie też profesjonalne, pedalarskie, niezniszczalne najtańsze znalezione w necie torby na rower (oczywiście takie same), a do tego pożyczam taśkę podsiodłową od męża koleżanki z pracy. Nadaję paczkomatem do Gdańska torbę z bagażem "rejestrowanym", zamawiam też dla nas jakieś siedem kilo odżywek na trasę (oczywiście takich samych) i kupujemy sobie za pięć dwunasta pro rajtuzki (nie, nie takie same) z takim pampersem, że jakby nosorożec nam w dupę wjechał, to by co najwyżej połaskotało. Dokupuję do tego w decathlonie dwie zapasowe dętki, licząc na to, że się nie przydadzą. Jak bardzo się myliłem, o tym już za momencik :D
Wyznaczam nam trasę w Google maps, planując żywieniówki mniej więcej za połową każdego odcinka. Zupełnie ignoruję przy tym sugestię bardziej doświadczonego kolegi, żeby nie sugerować się google maps, bo skończymy zakopani w jakimś gównie, w środku wielkiego nigdzie. Wrzucam ślad trasy do zegarka i powoli zaczynam uważać się za gotowego do wyprawy. Start planujemy na 7AM 12.09. - oczywiście z ZWMu. Dzień wcześniej oglądam jeszcze siatkarzy razem ze znajomymi, więc późno wracam do domu i kładę się spać jakoś w środku nocy, a Mati pozbywa się stresu przestartowego za pomocą mocnych alkoholi spożywanych w przemysłowych ilościach, co jasno sugeruje, że start wyprawy zapowiada się bajecznie.
- START, dzień Dużych Oczu (https://youtu.be/o0IMclZOXwc) -
Jak nietrudno przewidzieć, budzę się długo przed budzikiem, oczywiście w stanie który nie pozwala na wstanie. Piszę do Matiego, że przekładamy Start na później, po czym zasypiam. Po ponownym przebudzeniu, kleję naprędce jakieś śniadanie i zdzwaniam się ze zwartym i gotowym i skacowanym towarzyszem - i tutaj kolejna kluczowa informacja. Mati ma flaka. Znaczy w przednim kole ma. Zatem dętka zapasowa idzie w ruch jeszcze zanim na dobre my poszliśmy w ruch; no zajebiście! Zamiast ruszyć o 7:00, ruszamy jakoś koło 9:20, w atmosferze lekkiej irytacjo-frustracji. Co gorsza, zacząłem się robić głodny. Robię jeszcze pamiątkowe zdjęcia na starcie, jakby to miało być ostatnie wspomnienie naszej dwójki. RUSZAMY!
Pierwszy raz w trybie bike-packing, pierwszy raz siedząc na grubej poduszce, więc czuję się nieco dziwnie i w zasadzie uczę się własnego roweru na nowo. Przyzwyczajony raczej do skromnego i lekkiego ekwipunku, odczuwam raczej dyskomfort. No ale jedziemy. Mijamy opolskie wioski i nieprzytomnych jeszcze ludzi, zdezorientowanych nagłym nadejściem poniedziałku. W Łubnianach pokazuję Matiemu gdzie mieszka Mama Radka. Na krajowej jedenastce robi się nieco mniej przyjemnie z uwagi na dużą ilość szybko jadących samochodów i brak szerokiego pobocza. Dojeżdżamy do Byczyny, gdzie robię Matiemu zdjęcie od tyłu przy tablicy z nazwą miejscowości, po czym po raz pierwszy z wielu, stajemy na kawęNaOrleniePisaneRazem. Do postoju obiadowego jeszcze jakieś dwie dyszki.
Dojeżdżamy, nieco już zaorani (wszak w długich wyprawach rowerowych doświadczenia nie mamy żadnego), do upragnionego Wieruszowa. Większość odcinka pierwszego już za nami. Zamawiamy włoskie jedzenie, na które dość długo czekamy. Ale odpoczynek nie jest przecież marnowaniem czasu, więc wyrzuty też mniejsze. Niepokojące jest nie tylko zmęczenie, ale też coraz większy smród wydzielany przez nasze ciała ubrania. Kawałek dalej zatrzymujemy się jeszcze w żabce, gdzie Mati uzupełnia zapasy picia. Pogoda bardzo dopisuje, więc uciekamy z Wieruszowa długą i nużącą prostą, przecinamy S8, a następnie granicę wojewódzką.
To zaskakujące jak szybko dotarliśmy siłą własnych kopytek w rejony gdzie blachy zaczynają się od EWE, a jeszcze bardziej zaskakujące, że niedługo potem, zaczęło się przyjemnie roić od PKA. Nawet nieco niedowierzamy, że to już WueLKaPe. Niesieni wielkopolskim optymizmem, a także nurtem rzeki Prosny, prujemy (nadal przy pięknej pogodzie) przez chmary komarów asfaltowe, a następnie polne drogi Pyrlandii. Nigdy wcześniej jednorazowo na rowerach nie zrobiliśmy więcej niż 70km, więc gdy pękła pierwsza "setka", robię zdjęcie zegarkowi. Na szczególną uwagę zasługuje długa, leśna prosta, przy której postój na siku wyglądał jak pitstop w F1, na szczęście bez konieczności wymiany opony. Komary, komary, jeszcze raz komary. Były wszędzie, wbijały się we wszystko. Uciekamy czym prędzej na Północ, mijając kolejne wioski, a także pierwszych kaliskich pedalarzy, wyruszających na poobiednie long ride'y. W sercu dzielimy ich na odmachujących i nieodmachujących. W brutalnej rzeczywistości nie ma co dzielić, bo nikt nie odmachuje.
Na pofałdowanej dojazdówce do Kalisza, robimy sobie zdjęcie przy tablicy (tam też były komary!) i wyruszamy na ostatni pododcinek pierwszego odcinka. Do celu tak niewiele, a zarazem tak daleko, bowiem zmęczenie w naszych debiutujących na trzycyfrowym dystansie członkach było już mocno odczuwalne. Poza pośladkami, dość mocno bolały mnie nasady dłoni. Mati z kolei miał problemy na drugim końcu ciała, ale dzielnie wiózł swój krzyż, trawiąc cierpienie w milczeniu. Wjeżdżamy do Kalisza i dość długo toczymy się urokliwą ścieżką rowerowo-spacerowo-biegową wzdłuż, a jakże, Prosny. Przecinamy słynną na cały kraj Trasę Bursztynową, mijamy kaliski aquapark i dojeżdżamy do upragnionego celu pierwszego dnia wyprawy.
Kwaterujemy się w hotelu Bursztyn, bierzemy długo wyczekiwany i cholernie potrzebny prysznic, po czym idziemy na kolację do gustownej restauracji (gdzie Mati po raz pierwszy żałuje, że nie wziął ze sobą długich spodni), podziwiając i doceniając uroki kaliskiego Parku Miejskiego. Jest tam naprawdę ładnie, choć nie widzimy zbyt wiele. Krótko relacjonujemy Lupie wrażenia z tego dnia, a na powrocie z żywieniówki kupujemy jeszcze zaopatrzenie w pobliskim markecie. Zaopatrzenie to czteropak Namysłowa i lód oreo. No bo przecież jak Kalisz, to lodzik. Pełni wrażeń i zaległych kalorii, wklejamy się w hotelowe łóżka, sącząc wspomniane dziedzictwo browarnicze województwa opolskiego i oglądając love island, co jest dla mnie nowym i bardzo ciekawym doświadczeniem. Mati ostatecznie rezygnuje z pomysłu połączenia łóżek. Zasypiam bardzo późno, a w naszym ciasnym pokoju strasznie śmierdzi.
143km, 6h30min netto, śr.prędkość 22km/h
- ROZWINIĘCIE, dzień Tańczącego Karła (https://youtu.be/-6KuSa0zgaA) -
Budzę się bardzo, bardzo niewyspany. Ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę, jest rypanie 170km rowerem do Torunia. A, nie, ostatnią byłoby rypanie 170km biegiem do Torunia. Schodzimy na śniadanie, podczas którego proszę o kawę, ale Pani na recepcji informuje mnie, że na śniadanie jest "albo kawa, albo herbata", więc jak już zalałem sobie herbatę, to kawę muszę dokupić osobno. Denerwuję się nieco, bo nikt nas nie pytał co wybieramy, tylko podsunął nam pod nos torebki herbaty, a kawa przed taką podróżą, w dodatku w takim stanie, weszłaby jak nóż w ciepłe masło. Trudno. Najadamy się tym co jest, wygrzebujemy rowery z hotelowej piwniczki i ruszamy NoBo za cel obierając gród Kopernika.
Wylotówka z Kalisza to marzenie każdego pedalarza. Długa jak lista sukcesów Szopy, prosta jak taktyka w meczu sześciolatków i płaska jak EKG kamienia. Nic, tylko jechać. Jedziemy więc, łykając kolejne kilometry w przepięknej pogodzie i podziwiając cudne poranne krajobrazy wschodniej Wielkopolski. Jest sielsko, ale też przyjemnie (i) szybko. Nawet szutrowy fragment jest jakiś taki sympatycznie płaski. Wszystko nam wchodzi. Nogi do dupy o dziwo wcale nie najmocniej. Podczas przerwy na siku, pstrykam kilka zdjęć i głośno jaram się aurą wokół nas i średnią prędkością, co jest u mnie naprawdę nieczęste.
W lesie między Zbierskiem a Lubinami, notujemy wyjątkowo wysokie nagromadzenie ładnie służbowo ubranych grzybiarek, jednak z szacunku do nich i do siebie, jedziemy dalej. Tego dnia mijamy ich więcej niż pedalarzy, co staje się poniekąd przedmiotem zakładu, w którym wygrywam czteropak piwa. Na uwagę zasługuje również niepisane porozumienie leśnych przedsiębiorców - "grzybiarki" i grzybohandlarze nie zajmują tych samych wjazdów do lasu, tylko kulturalnie rozstawili się naprzemiennie. Cóż za piękny przykład leśnej symbiozy!
Po 37 kilometrach wjeżdżamy do Rychwału. Tradycyjna już kawaNaOrlenie i hotdogNaOrlenie, po czym z naładowanymi bateriami ruszamy krajową 25-tką. Prosta i długa (jak cały Drugi Etap), ale bardzo urokliwa. Przecinamy Autostradę Wolności [A2], po czym... Kurwa. Wjeżdżamy do Konina.
I tutaj jakby w jednej chwili upada całe to pozytywne wrażenie, które zrobiła na nas Pyrlandia. Najciekawszą rzeczą, jaka spotkała mnie w Koninie, było rozpoczęcie cyklu lokalnych ciekawostek przez Matiego. I tak w Koninie poznałem historię finału Pucharu Polski z 1998 roku, kiedy to Amica pokonała Aluminium Konin 5:3 po dogrywce, choć był to tak właściwie mecz Amica Wronki vs sędzia Marek Kowalczyk. Co ciekawe, na to zwycięstwo składał się również obecny trener Reprezentacji Polski, wówczas rezerwowy bramkarz zespołu z Wronek.
Z ulgą wyjeżdżamy z Konina, rejestrując na naszych fińskich komputerach pomiarowych sześćdziesiąty kilometr drugiego odcinka wyprawy. Pedałujemy dalej krajową twenty-five, przez Honoratkę i Szyszyńskie Holendry, docierając nad jezioro Skulska Wieś, gdzie licznik pokazuje 90. kilometr, a żołądek pokazuje, że czas go napełnić. Wybór (ustalony wcześniej przeze mnie, bez konsultacji z nikim) pada na przydrożny bar Pilich, w którym robimy sobie przerwę na obiad. Wtedy też zaczyna padać deszcz, a my beznamiętnie mokniemy, pałaszując pod gołym niebem cycka w panierce, skrapiane wrześniowym deszczem frytki, a także surówki, które napędzą nam nieco stracha nazajutrz, ale o tym nieco później.
Po raz kolejny dociera też do mnie jak ogromną różnicę robi obecność Matiego. Sami zobaczcie:
Wylatujemy z Krzuszwicy bardzo długą prostą, a ja zabijam czas myśleniem o nadchodzącym meczu reprezentacji Polski i snuciem kolejnych względnie spektakularnych, charytatywnych planów. Mijamy wioski, pola, lasy, a także...
Mati: O, kiciuś! Przejechałem 270km, żeby zobaczyć srającego kota 😊
W Wierzchosławicach wjeżdżamy na krajową piętnastkę, która oznacza tylko jedno. Toruń już tuż tuż! (Tak naprawdę wjazd na krajową piętnastkę oznacza tylko tyle, że jesteś na trasie Trzebnica-Ostróda, więc równie dobrze do Torunia może pozostać 250km... ale nie w tym przypadku!)
Dla mnie ten ostatni odcinek, choć zaledwie nieco ponad 30-kilometrowy, jest najtrudniejszym fragmentem tego dnia. Mam już naprawdę dość i czuję duży dyskomfort, głównie fizyczny. Jestem cały stanem zapalnym z ogniskami w stopie, pośladkach i nasadach dłoni. Docieramy do stacji paliw w Suchatówce, gdzie ładujemy baterię na Wielki Finisz, mocno skoncentrowaną dawką kofeiny. Przed nami ostry, leśny zjazd do Torunia, do upragnionego celu tego dnia. Mati widzi, że nie czuję się za dobrze, więc daje zmianę na kole i wiozę się w jego cudownym tunelu aerodynamicznym do samej tablicy, gdzie oczywiście pstrykamy pamiątkowe zdjęcie.
Idziemy na ostatnie pedalarskie siku tego dnia do pobliskiego lasku, gdzie Mati po raz kolejny skręca kostkę. Wsiada jednak jakimś cudem na pożyczonego gravela i kręcimy siłą woli ostatnie pachnące piernikiem kilometry tego dnia. Imponującym mostem pokonujemy Wisłę, a ja wygrywam zakład o maksymalną ilość mijanych pedalarzy i dzielę się z Matim refleksją, że porównywanie Konina do Torunia, jest jak porównywanie Muchy do Radka. Dość długo szukamy Apartamentu pod Krzywą Wieżą, będąc w istocie pod Krzywą Wieżą. Po kilkunastu minutach błądzenia w obrębie jednej ulicy, Justyna lituje się nad zbłąkanymi wędrowcami i po prostu woła nas z okna.
Bierzemy upragniony prysznic (nie, nie wspólny) i idziemy we trójkę coś zjeść. Kiedy wychodzimy z kwatery, zaczyna dość mocno padać. Na domiar złego, trzy kolejne wytypowane knajpy okazują się zamknięte, więc lądujemy tam, gdzie akurat było otwarte. Jemy naprawdę dobrą kolację, pijemy grzane wino i zaliczam potworny zjazd. Rozluźniają mi się mięśnie i dopada mnie okrutne zmęczenie, więc niemal zasypiam na stole w restauracji. Idziemy jeszcze resztką sił do pobliskiego pubu na mecz Robercika przeciwko byłemu klubowi, a następnie wracamy na kwaterę, nastawiamy budziki i próbujemy połapać trochę snu.
170km, 7h25min netto, śr.prędkość 22,9km/h
- ZAKOŃCZENIE, dzień Próby -
Był to z pewnością jeden z bogatszych w doznania dni w tym roku, a może i w całym życiu. Psychicznie najtrudniejszy z tryptyku, fizycznie wbrew pozorom nie aż tak ciężki. Budzę się po raz kolejny strasznie niewyspany. Nasze ciuchy rowerowe śmierdzą coraz bardziej. Przed nami długie 205 kilometrów, ale najpierw... gościnne śniadanie! Turlamy się przez nieco rozkopany, muskany wschodzącym słońcem Toruń jakieś 30min i docieramy na wschód miasta, gdzie po królewsku wita nas Miśka z Andrzejem i Klimkiem. Jemy bardzo dużo drożdżówek i pijemy kawę, po czym wbrew wcześniejszym planom przeglądamy Album i rozmawiamy o Rzeczach. Wyrzuty jednak męczą coraz bardziej, wprost proporcjonalnie do smrodu jaki wydzielamy i uciekającego nam czasu.
W końcu jednak dziękujemy za gościnę i udajemy się do pobliskiego marketu, gdzie Mati uzupełnia zapasy izotonika i (z uwagi na zmianę punktu startu trzeciego etapu) odpala nawi w swoim telefonie, bo track w zegarku zakładał start spod Krzywej Wieży. I tutaj zaczynają się ciężary.
Trasa wyznaczona przez nawigację nijak nie pokrywa się z tą wgraną w zegarek. Sugerujemy się, póki co, tą pierwszą, więc wyjeżdżamy z Torunia starą, ruchliwą drogą bez pobocza, oddalając się niebezpiecznie od tracka podglądanego w Suunto. Kilkanaście kilometrów po starcie, kiedy dopiero zaczęliśmy się rozpędzać i już byliśmy po jednym zgubieniu drogi, słyszę za plecami złowieszcze "O-Ooo". Mati kieruje wzrok w dół, do gubiącego ciśnienie ogumienia, zatem musiałem zadać pytanie otwarte:
- i co teraz?
Odpowiedź przyszła szybko i bezrefleksyjnie:
- no jak to co, dawaj swoją
I tym sposobem pozbyliśmy się całego zapasu dętek.
Szybkie wyguglanie najbliższego sklepu rowerowego. Jakieś 11km stąd, w Chełmży. Mati zakłada w gravelu moją zapasową dętkę, która różni się nieco rozmiarem od tej pasującej do jego opony, jednak szczęśliwie daje się jakoś upchnąć i napompować, choć jest wyraźnie szersza niż powinna. Ruszamy na Chełmżę, co jest kolejnym dokładaniem dystansu, czasu i tasków do i tak już sytego celu zaplanowanego na ten piękny dzień. Trochę nam to nie w smak, no ale co zrobić. Przynajmniej Chełmżę zwiedzimy.
Wjeżdżamy do miasta, kierujemy się od razu na rynek, Mati kupuje 3 zapasowe dętki, a ja 2 duże kebaby. Pałaszujemy ten regionalny lunch na rynku, próbując szukać pozytywów w całej tej sytuacji. Mati idzie po kawę i colę do żabki, ja w tym czasie obserwuję lokalne patologie i wyznaczam odświeżoną trasę na gdańskie Stogi.
Jakimś cudem dystans nieco się skurczył, jeśli dobrze pamiętam do 168km. Na wyjeździe z Chełmży zaliczamy jeszcze orlen, gdzie Mati wyraża zaniepokojenie po powrocie z wc, jednak uspokajam go przypominając że jadł wczoraj buraczki. Ruszamy z Chełmży naładowani energią z kawy, coli i kebaba, prując dość żywo przez kolejne wioski, wioseczki i po raz kolejny przecinając Autostradę Bursztynową, po czym docieramy do Grudziądza.
W Grudziądzu:
- robimy zakupy
- wracamy na upragnionego tracka z zegarka, więc możemy dać odpocząć telefonom, w których baterie groźnie zmierzają ku wyczerpaniu
- dowiadujemy się, że Justyna wyruszyła właśnie z Torunia
- oficjalnie przyznaję, że od teraz przestaję się śmiać z Grudziądza
- Mati częstuje mnie kolejną ciekawostką regionalną; tym razem dowiedziałem się, że GKM Grudziądz był ostatnim klubem w karierze Tomasza Golloba
Za Grudziądzem notujemy kilka "premii górskich", na których kolano Matiego coraz głośniej upomina się o taryfę ulgową. Docieramy, w otoczeniu gęstych lasów, do półmetka ostatniego odcinka. Robimy się głodni, ale wjeżdżamy przy okazji na teren woj.pomorskiego, więc tablice GKW radośnie zwiastują, że teraz będzie już z górki. Haha, naiwniaki! W Grabówku jestem już naprawdę bardzo głodny i zmęczony, więc zatrzymujemy się na trochę pod lokalnym sklepem i robimy sobie mały piknik. Kupuję sporo kalorycznego jedzenia i piwo bezalkoholowe. Najedzeni ruszamy dalej.
Trafiamy na drogę z betonowych płyt, prowadzącą pod wałem wzdłuż Wisły. Jest to absolutnie najbardziej frustrujący dla mnie fragment tej podróży. Skoki roweru na łączeniach płyt doprowadzają mnie do szału. Krzyczę brzydkie słowa i bardzo się denerwuję. Pokonujemy most drogowy na Wiśle i skręcamy z krajowej 90-tki w stronę Jaźwisk, zaliczając kolejną górską premię. W Gniewie postanawiamy zatrzymać się na jakieś poważne jedzenie, więc wjeżdżamy na rynek, gdzie akurat rozstawiony jest plan zdjęciowy do bardzo ważnego filmu. Nie ma gdzie podładować telefonu, a w tureckiej knajpie jest tylko pizza i kebab, więc rezygnujemy z tego przystanku. Łapię jakiś straszny kryzys, zupełnie gubię apetyt, robi mi się niedobrze w żołądku i głowie. Chcę po prostu jak najszybciej dotrzeć do celu, bo robi się naprawdę mało przyjemnie w środku.
Za Gniewem podciągamy kawałek DK91 i kiedy już widzę radosne [Gdańsk 55km] na zielonym tle, track każe skręcić w lewo. No więc pokornie skręcamy w lewo, w drogę wojewódzką, jadąc zupełnie-nie-w-stronę-Gdańska. Trochę mi się to nie podoba, bo krajówka prowadziła nas bardzo optymistycznie, ale nie próbuję kusić losu. Na tym etapie łapię jakiegoś strasznego doła, niesamowity kryzys we łbie, mocno depresyjne myśli i w ogóle. Z pomocą przychodzi Mati:
- ile Ci pokazuje zegarek? 65 jeszcze? no to za 3h jemy kremówkę na plaży w Gdańsku!
Kryzys zaczyna przechodzić.
Docieramy do Pelplina, słońce zaczyna chować się za horyzontem. Czekamy chwilę na przejazd pociągu, po chwili namysłu rezygnując z pitstopu/poważnego posiłku w tej uroczej miejscowości. Ryzykownie, bo nie wiadomo kiedy będzie kolejna okazja.
Wyjeżdżamy z Pelplina, ale niedługo potem docieramy do jakiegoś wiejskiego spożywczaka w Radostowie, gdzie kupuję dużo kalorii i picia na Final Countdown. Jem jakieś wafelki, zapycham to jeszcze żelami i popijam izo. Zagaduje nas jakiś miejscowy podsklepowy. Jesteśmy gotowi do dalszej drogi, a telefony gotowe do zupełnego rozładowania. Na wyjeździe z wioski, atakuje nas lokalny pies, więc z głośno artykułowaną satysfakcją strzelam mu izotonikiem w pysk. Pies jest tym mocno zaskoczony i odpuszcza atak. Robi się ciemno, więc zakładamy całe dostępne oświetlenie i lecimy zgodnie z trackiem, mocno skoncentrowani na celu.
W Tczewie rewanżuję się Matiemu lokalną ciekawostką, opowiadając o urodzonym tutaj reprezentancie Niemiec. Mati nie pozostaje dłużny:
- znasz przypowieść o Pelplinie?
- nie. Ty też nie?
- nie, ja znam
- no to zaskocz mnie
- kto był rowerem w Pelplinie, ten zazna szczęścia w waginie 😁
Po moim kryzysie nie ma już śladu. Jedziemy w zupełnych ciemnościach przez kolejne wioski, nie tylko asfaltem, czując podniosłość finiszu. Korzystając z przypływu dobrych emocji, składam Matiemu propozycję:
- ej, za rok też do Gdańska, tylko biegiem, okej?
- nie. daj mi spokój.
Docieramy do Pszczółek, gdzie powracamy na DK91 i tutaj już naprawdę mocno ciśniemy. Za Pszczółkami ostatni orlen. Toaleta, podładowanie telefonów, hotdogi, espresso - no pełen luksus. W międzyczasie dowiaduję się, że prowadzimy wysoko ze Słowenią w ćwierćfinale Eurobasketu. Lecimy na pełnej ku*wie przez Pruszcz Gdański i docieramy do magicznej tablicy:
